اثر تمرین ورزشی تناوبی شدید بر بایومارکرهای بایوژنز میتوکندریایی عضلانی در رت‌ های نر

سابقه و هدف: تمرین ورزشی، تعداد و اندازه میتوکندری‏های عضله را افزایش می‏دهد. با این وجود، مطالعات معدودی بر پاسخ میتوکندریایی به تمرین ورزشی در عضلات انجام شده است. لذا، هدف از تحقیق حاضر، تعیین اثر تمرین ورزشی تناوبی شدید بر بایومارکرهای بایوژنز میتوکندریایی عضلانی در رت‏های نر می باشد. مواد و روش­ها: این مطالعه نیمه تجربی بر روی 18 سر رت نژاد ویستار در دو گروه تمرین تناوبی شدید (High Intensity Interval Training) و کنترل انجام شد. گروه HIIT 15 وهله‎ 4 دقیقه‎ای را با 90 – 85 درصد VO2max به مدت 3 هفته متوالی اجرا ‏کرد. سپس، نمونه گیری خونی و بافت‏برداری از عضلات باز کننده طویل انگشتان پا و نعلی انجام شد و هم‏فعالگر نوع 1-آلفای گیرنده گامای فعال شده توسط  تکثیرکننده پروکسیزومیِ و عامل نسخه بردار میتوکندریایی نوع 1 با استفاده از کیت‎های تجاری و بیان ژن آنها با استفاده از روش Real-Time PCR مورد ارزیابی قرار گرفتند. یافته­ ها: نتایج بیانگر افزایش معنی­دار سطوح سرمی PGC1α (10/6 تا6/3، 1/02±8/5=CI) و Tfam (10/33 تا 5/42، 1/16±7/9= CI) در گروه HIIT در مقایسه با گروه کنترل بود. همچنین، مقادیر بیان ژنی PGC1α در عضلات تند انقباض (0/13±1/14) و کند انقباض (0/16±1/1) در گروه HIIT به طور معنی­ داری افزایش یافته بود (به ترتیب 0/003=p و 0/0001=p). نتیجه­گیری: بنظر می‏رسد تمرین تناوبی شدید قادر باشد تا مقادیر سرمی و عضلانی هر دو بایومارکر بایوژنز میتوکندریایی (PGC1α و Tfam) را در رت‎ها به طور معنی­داری افزایش دهد. همچنین، این احتمال می‏رود که ماهیت HIIT عامل ایجاد افزایش بیشتر این بایومارکرها در عضلات تند انقباض به نسبت کند انقباض باشد.